Sekwencje sterujące terminala są to specjalne ciągi znaków, które wysyłane do terminala
(z punktu widzenia programisty po prostu wypisane na terminal z użyciem echo, print, printf, std::cout, itd)
powodują zmianę jego zachowania, taką jak na przykład:
- zmianę koloru lub dekoracji wypisywanego (po tej sekwencji) tekstu
- pokazanie / ukrycie lub przesunięcie kursora
Sekwencje te ustandaryzowane są pod postacią ANSI X3.64 (ISO 6429), które popularność zyskało wraz z terminalem VT100, stąd często określenie są jako ANSI/VT100.
Wszystkie te sekwencje sterujące rozpoczynają się od znaku ESC (który posiada kod ASCII 0x1B = 27 = 0o33).
Po tym znaku występuje kod sterujący C1 i dla potrzeb kolorowania i formatowania tekstu oraz określania jego pozycji najistotniejszy jest Control Sequence Introducer zapisywany za pomocą znaku [.
Po nim podawane są rozdzielane przy pomocy średnika argumenty (np. określające formatowanie tekstu) a sekwencję kończy kod określający polecenie do wykonania z użyciem tych argumentów (np. m - formatowanie tekstu, H - ustawienie pozycji kursora, czyli miejsca wpisywania tekstu, itd).
Przykłady (bash):
echo -e '\033[31mCZERWONY\033[0m'
echo -e '\033[34mGRANATOWY\033[0m'
echo -e '\033[36mJASNO NIEBIESKI\033[0m'
echo -e '\033[1mPOGRUBIENIE\033[0m'
echo -e '\033[1;31mJASNO CZERWONY / CZERWONY POGRUBIONY\033[0m'
echo -e '\033[33;40mŻÓŁTY NA CZARNYM TLE\033[0m'
echo -e '\033[30;43mCZARNY NA ŻÓŁTYM TLE\033[0m'
echo -e '\033[11;22Hnapis do wypisania od 22 znaku w 11 linii'
podstawowe formatowanie
Podstawowe (3 bitowe) sekwencje kolorujące obsługują 8 kolorów (wartości od 0 – czarny do 7 – biały).
Można niezależnie ustawiać kolor napisu (30 + numer koloru) i tła (40 + numer koloru) oraz dodatkowe opcje formatowania (podkreślenie, miganie, pogrubienie, etc).
\033[0m (lub krócej \033[m) resetuje całość formatowania do ustawień domyślnych terminala.
Nie wszystkie sekwencje są wspierane przez wszystkie terminale. Poszczególne kolory mogą też różnić się odcieniem zależnie od używanego terminala.
więcej kolorów
Sekwencje 4 bitowe rozszerzają zbiór kolorów o ich jaśniejsze warianty (kod koloru zwiększony o 60). Przykład:
echo -e '\033[36mZWYKLY\033[96mJASNY\033[0m'
Jeżeli nasz terminal obsługuje 256 kolorów (np. xterm) to możemy cieszyć się większą paletą barw. Przykłady:
for i in `seq 0 255`; do echo -en "\033[38;5;${i}m"; printf " %02x " $i; done; echo -e '\033[0m'
for i in `seq 0 255`; do echo -en "\033[48;5;${i}m"; printf " %02x " $i; done; echo -e '\033[0m'
Możliwe jest też użycie palety barw RGB przy pomocy sekwencji postaci: \033[38;2;${r};${g};${b}m (dla koloru fontu) lub \033[48;2;${r};${g};${b}m dla koloru tła, na przykład:
for r in `seq 0 15 255`; do
for g in `seq 0 15 255`; do
for b in `seq 0 15 255`; do
echo -en "\033[48;2;${r};${g};${b}m ";
done;
done;
done;
echo -e '\033[0m'
Zaletą zapisu RGB jest to że (przynajmniej w teorii) powinien dawać taki sam kolor dla wszystkich wspierających go terminali, natomiast wadą jest to że część terminali nie wspiera tej funkcjonalności.
Jeżeli korzystamy z multipleksera terminala typu tmux, to aby obsługiwał 256 kolorów, nie wystarczy że będzie on działać pod kontrolą xterm.
Wymagane jest też poinformowanie go zmienną środowiskową TERM (przed jego uruchomieniem) że działa na takim terminalu, np. poprzez: TERM=xterm-256color tmux.
TERM, ncurces i termcap / terminfo
Jak wcześniej wspomnieliśmy nie wszystkie sekwencje są wspierane przez każdy terminal.
W związku z tym biblioteki (takie jak np. ncurces) wykorzystujące muszą znać możliwości danego terminala.
Do ich identyfikacji wykorzystywana jest zmienna środowiskowa TERM oraz bazy danych typu termcap i terminfo.
